Het begin...

Hallo allemaal,

Hier vanuit het warme Ghana (vinden wij, de Ghanesen vinden het fris) een eerste bericht. Zondag stonden we op het punt van de startbaan toen er plotseling een passagier medische problemen kreeg. We moesten terug naar het vliegveld, de passagier moest het vliegtuig verlaten en een uur later dan gepland gingen we dan eindelijk de lucht in! Op naar het verre Afrika. De vlucht was prima, ik heb de films Happy feet en Rio gekeken, goed gegeten en met Martin tetris gespeeld. Dit leidde me zo af dat ik een relaxte vlucht heb gehad, ook al was er hier en daar wat turbulentie.
Eenmaal aangekomen werden we met zijn vieren zeer hartelijk ontvangen door Chris. Hij bracht ons naar het eerste gastgezin, bij Victoria. Ook hier was het ontvangst zeer hartelijk. We zaten nog een tijdje buiten met een kop thee die we kregen om uiteindelijk allemaal kapot in ons bed te duiken. Martin en Alex (een spaanse jongen die een dag vertraging had omdat zijn bagage niet mee gekomen was) sliepen op de grond op een matras en wij, de meiden, met z'n 3en in 1 bed. Lekker knus, en dat bij +/- 25 graden !!! Gelukkig hadden we een waaier! Na een zeer onrustige nacht en een heerlijk koude douche werden we door de kinderen in het gezin bekeken, Martin deed zijn lenzen in.... en Priscilla's tattoo was niet van haar been af te wrijven. Leuk hoe enthousiast ze zijn, ook al zijn daar vaak 'blanken' in huis. We moesten mee kijken op het dak naar het uitzicht, mee spelen met de bal etc. Na het ontbijt (stokbrood met ui,tomaat en ei) werden we voorgesteld aan Evan. Hij zou ons de hele dag rondleiden in Accra. We stapten de poort uit en de Ghanese wereld ging voor ons open. We liepen door de stad, over markten, langs wegen, en over paden. Overal mensen met allerlei verkoopwaar. Bedenkt het maar en ze hadden het. Evenals de verschillende geuren die we roken, van smog en uitlaatgassen tot fruit, specerijen, vis of vlees en riolen. En overal mensen die kijken, Obroni (blanke) roepen of sissen om je aandacht te krijgen, mensen die je naam vragen en waar je vandaan komt en onze gids naroepen in de taal die we niet verstaan. En de kleine kinderen waarvan de mond open zakt en de ogen bijna uit de kasjes vallen als ze ons zien, echt schattig. En wij maar lachen en knikken... Machtig!
In elke rij waarin we staan, worden we naar voren gebracht. Voorschieten alsof het niets is en dat allemaal geaccepteerd, niemand die het gek vindt.
Toch... op een of andere manier dringt het nog niet door. Ook niet bij de anderen... We zitten in GHANA, maar het lijkt allemaal wel een decor, zo vreemd.
Aan zee hebben we wat gegeten en gedronken en met de trotro terug. We kregen een heerlijke maaltijd, kip met rijst en we aten voor het eerst met de RECHTER hand. Een uitdaging, maar het ging goed. Net zelfs spaghetti gegeten met mijn hand en ook dat ging zonder al te veel knoeien.

We moesten gisteren ook brieven halen die ons toestemming zouden geven om te kunnen werken als verpleegkundigen in Ghana. Deze bleken helaas niet klaar, dus vandaag moesten we ook nog in Accra blijven. De brieven hebben we vanochtend opgehaald en we hebben een buskaartje naar Tamale gekocht. Morgen dus heel vroeg uit de veren om de bus te pakken. En dan op naar het Noorden voor het verdere avontuur.

Mijn verhaal is nog lang niet af, maar mijn internetverbinding loopt zo af en ik heb geen idee hoe lang het duurt met laden, dus... Dikke kus voor iedereen en tot de volgende keer. Hopelijk kan ik er dan ook wat foto's op zetten.