Het werk
Door: backtobasic
07 September 2011 | Ghana, Accra
Het ziekenhuis: Opnieuw een belevenis!!
De eerste afdeling is al weer afgesloten. Dit was de female afdeling. Nu werk ik sinds deze week op de male afdeling. Dit is tot eind volgende week en dan schuif ik door naar de volgende afdeling.
Ik werd heel prettig ontvangen op de afdelingen. Ze zien je als grote hulp en willen graag van je leren, want wij zouden het zoveel beter doen!!!???
De eerste dagen enorme wonden gezien en geassisteerd bij de wondzorg. Hier blijven mensen vaak lang thuis voordat ze besluiten om naar het ziekenhuis te komen. De medicijnman heeft dan alles geprobeerd en niets blijkt te helpen. Dit is de oorzaak van verschrikkelijke chronische wonden. Ik heb een onderbeen gezien waar geen vel meer op zat, het was een grote wond. Natuurlijk enorm pijnlijk. Het was maanden geleden (of misschien wel eerder) begonnen met een klein wondje, geinfecteerd geraakt en langzaamaan uitgebreid tot een wond ter grootte van haar hele onderbeen. Ongelofelijk zou je zeggen, maar ja die mensen denken dat de medicijnman echt kan helpen en dat ze kosten uitsparen door niet naar het ziekenhuis te komen. Later zag ik een vrouw die aan haar elleboog een tumor had ter grootte van een bloemkool. En dan geen kleine bloemkool, nee eentje waar je met 5 mensen van kan eten!!! Die bleek daar al 2 jaar te zitten en op een gegeven moment is de huid gewoon open gebarsten en is de tumor verder naar buiten gegroeid. Met de wondzorg kropen de maden eruit. (Sorry voor de mensen die hier niet zo goed tegen kunnen, maar het is maar even om het plaatje te schetsen). Ik vroeg of ze de tumor operatief konden verwijderen. Ja dit was mogelijk, maar de kanker zat al in het hele lichaam... Tja, that's how it goes...
Verder is het kennisniveau hier hetzelfde als dat in Nederland. Dit verbaasde me enigszins, maar is wel enorm goed. Dit is de eerste stap naar goede zorg. Over het algemeen wordt deze kennis ook gebruikt, maar men heeft hier veel moeite met proactief denken en klinisch redeneren. Tja en daar heb ik dan af en toe weer moeite mee...
Men werkt hier taakgericht. Iedereen krijgt in de ochtend zijn eigen taak toegewezen. Tevens zijn er veel studenten die een patient gebruiken voor een case study. Zij verzorgen de patient, doen hun woordje bij de visite met de arts en zij rapporteren in het patientendossier. Het nadeel van dit systeem is dat als de student er niet is en bepaalde taken niet worden toegewezen, niemand zich verantwoordelijk voelt om deze taken toch uit te voeren. Hetgeen weer zorgt voor hiaten in de zorg. Ik denk dat dit erg jammer is, omdat ze de kennis hebben, er loopt heel wat personeel rond, maar men lijkt niet altijd te zien wat er moet gebeuren.
Ik heb een aantal verpleegkundigen ontmoet die dit wel zien en anderen er op aanspreken. Helaas zijn zij er ook niet altijd of zouden ze er wel moeten zijn, maar komen ze niet of zijn ze de halve dienst nergens te vinden...
De familie van de patient is veel aanwezig op de afdeling. Zij moeten ervoor zorgen dat de patient gewassen wordt en dat er voor eten en drinken gezorgd wordt. Men kan (als men verzekerd is) gebruik maken van de eetservice die 3x per dag komt. Op het moment dat de patient niet uit bed kan komen en er geen familie is, is er dus ook geen eten.
De familie is hierin zeer belangrijk.
Zij hebben ook een belangrijke stem in het wel of niet laten behandelen van de patient. Als er geen geld gegeven wordt dan kunnen de benodigde medicijnen niet gekocht worden of het verblijf in het ziekenhuis betaald worden. Zo gebeurt het dus regelmatig dat de familie besluit een patient mee naar huis te nemen. Dit kan zijn omdat ze vinden dat er geen vooruitgang is, dat het te duur is of zonder echte reden. Er moet dan een verklaring geschreven worden dat ze tegen medisch advies het ziekenhuis verlaten. Tja en daar gaat dan je doodzieke patient.... Op hoop van zegen...
Nu is bijna mijn tijd hier op. Volgende keer meer verhalen!!
PS bedankt voor jullie leuke reacties! Geeft de burger moed!
Dikke kus voor iedereen!
De eerste afdeling is al weer afgesloten. Dit was de female afdeling. Nu werk ik sinds deze week op de male afdeling. Dit is tot eind volgende week en dan schuif ik door naar de volgende afdeling.
Ik werd heel prettig ontvangen op de afdelingen. Ze zien je als grote hulp en willen graag van je leren, want wij zouden het zoveel beter doen!!!???
De eerste dagen enorme wonden gezien en geassisteerd bij de wondzorg. Hier blijven mensen vaak lang thuis voordat ze besluiten om naar het ziekenhuis te komen. De medicijnman heeft dan alles geprobeerd en niets blijkt te helpen. Dit is de oorzaak van verschrikkelijke chronische wonden. Ik heb een onderbeen gezien waar geen vel meer op zat, het was een grote wond. Natuurlijk enorm pijnlijk. Het was maanden geleden (of misschien wel eerder) begonnen met een klein wondje, geinfecteerd geraakt en langzaamaan uitgebreid tot een wond ter grootte van haar hele onderbeen. Ongelofelijk zou je zeggen, maar ja die mensen denken dat de medicijnman echt kan helpen en dat ze kosten uitsparen door niet naar het ziekenhuis te komen. Later zag ik een vrouw die aan haar elleboog een tumor had ter grootte van een bloemkool. En dan geen kleine bloemkool, nee eentje waar je met 5 mensen van kan eten!!! Die bleek daar al 2 jaar te zitten en op een gegeven moment is de huid gewoon open gebarsten en is de tumor verder naar buiten gegroeid. Met de wondzorg kropen de maden eruit. (Sorry voor de mensen die hier niet zo goed tegen kunnen, maar het is maar even om het plaatje te schetsen). Ik vroeg of ze de tumor operatief konden verwijderen. Ja dit was mogelijk, maar de kanker zat al in het hele lichaam... Tja, that's how it goes...
Verder is het kennisniveau hier hetzelfde als dat in Nederland. Dit verbaasde me enigszins, maar is wel enorm goed. Dit is de eerste stap naar goede zorg. Over het algemeen wordt deze kennis ook gebruikt, maar men heeft hier veel moeite met proactief denken en klinisch redeneren. Tja en daar heb ik dan af en toe weer moeite mee...
Men werkt hier taakgericht. Iedereen krijgt in de ochtend zijn eigen taak toegewezen. Tevens zijn er veel studenten die een patient gebruiken voor een case study. Zij verzorgen de patient, doen hun woordje bij de visite met de arts en zij rapporteren in het patientendossier. Het nadeel van dit systeem is dat als de student er niet is en bepaalde taken niet worden toegewezen, niemand zich verantwoordelijk voelt om deze taken toch uit te voeren. Hetgeen weer zorgt voor hiaten in de zorg. Ik denk dat dit erg jammer is, omdat ze de kennis hebben, er loopt heel wat personeel rond, maar men lijkt niet altijd te zien wat er moet gebeuren.
Ik heb een aantal verpleegkundigen ontmoet die dit wel zien en anderen er op aanspreken. Helaas zijn zij er ook niet altijd of zouden ze er wel moeten zijn, maar komen ze niet of zijn ze de halve dienst nergens te vinden...
De familie van de patient is veel aanwezig op de afdeling. Zij moeten ervoor zorgen dat de patient gewassen wordt en dat er voor eten en drinken gezorgd wordt. Men kan (als men verzekerd is) gebruik maken van de eetservice die 3x per dag komt. Op het moment dat de patient niet uit bed kan komen en er geen familie is, is er dus ook geen eten.
De familie is hierin zeer belangrijk.
Zij hebben ook een belangrijke stem in het wel of niet laten behandelen van de patient. Als er geen geld gegeven wordt dan kunnen de benodigde medicijnen niet gekocht worden of het verblijf in het ziekenhuis betaald worden. Zo gebeurt het dus regelmatig dat de familie besluit een patient mee naar huis te nemen. Dit kan zijn omdat ze vinden dat er geen vooruitgang is, dat het te duur is of zonder echte reden. Er moet dan een verklaring geschreven worden dat ze tegen medisch advies het ziekenhuis verlaten. Tja en daar gaat dan je doodzieke patient.... Op hoop van zegen...
Nu is bijna mijn tijd hier op. Volgende keer meer verhalen!!
PS bedankt voor jullie leuke reacties! Geeft de burger moed!
Dikke kus voor iedereen!
-
07 September 2011 - 20:54
Carlijn:
Hey Hanke,
Wederom een mooi verhaal. Goed om te lezen dat je aan de slag bent gegaan in t ziekenhuis. Mooi om te lezen dat de kennis aanwezig is bij de lokale medici, maar wat moet t lastig zijn om doodzieke mensen naar huis te laten gaan..
Heel veel succes, leer veel en breng je eigen kennis over!
Dikke kus -
07 September 2011 - 22:25
Hanneke:
He lieve meid!
Wederom weer een prachtig levenidg bericht!
Ik kan me heel goed voorstellen dat het je zal frustreren te zien dat er niets gedaan wordt als de hoofdverantwoordelijke van een patiënt niet aanwezig is. Hoe reageert de familie hier dan eigenlijk op? Wordt dit gewoon geaccepteerd??
Enne... hoe is het ondertussen met de heupjes? Zitten ze al wat losser?? :P
Dikke kus lieverd!!! Xx -
08 September 2011 - 07:17
Monique:
Hee Hanke,
wel heel interessant die cultuurverschillen! Ook een mooie les om te leren wat je zelf belangrijk vind en dat het op een andere manier ook kan.
Ik kijk al uit naar je volgende verhaal!
Liefs! -
08 September 2011 - 17:42
Malou:
Hee Hanke,
Wat een verhalen! Ik kan toch heel wat hebben, maar vond dit toch behoorlijk heftig klinken! Je maakt wat mee daar... ;)
Heel veel succes nog meid!
Liefs, malou -
16 September 2011 - 18:21
Vanuit Togo:
Hallo Hanke, het heeft ons veel moeite gekost om op je blog te geraken en nu we erop zijn is er maar weinig tijd meer .... regenseizoen en er is wat op komst. Met ons alles ok.wij nemen maandag de bus vanuit dapaong.Vertrek in de voormiddag als de bus vol is (!!!)aankomst nog niet gekend.Ingrid zal tel.als we onderweg zijn.
groetjes en tot maandag
Roger en Ingrid
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
